Sofradaki münakaşanın çirkin bir çocuğu doğdu. sükut. ruhlar acılaşmıştı ve güzel bir mevzua girilemiyordu

Meçhul ümitlere inanmadığım an,beni kurtaracak şeyin ne olduğunu bilmek istiyorum.Ümit etmek bile az. Emin olmak ihtiyacı.Yalancı istikbalin şüpheli vaatlerine değil,teminatına ve senedine ihtiyacım var. Halbuki o vaat bile etmiyor ve kendisine beni nasıl karşılayacağını sorduğum vakit, korkunç bir dilsizlikle susuyor.

Tecessüs...Galiba düşmana dosttan fazla bağlandığımız alaka noktası budur.

Bizden uzaklaşmadıkça bize görünmeyen sıhhat, itiyadın verdiği hissizlikle, sağlamların şuurundan kaçıp nasıl ve nereye saklanıyor? Onu ben görüyorum, çünkü benden uzak ;onu ben Mithat Bey'in kırmızı yüzünde,çelikli damarlarında,arkadaşımın otururken rahat gerilişlerinde, bacaklarını uzatışlarında korkusuz bakan gözlerinde görüyorum

Korkunun bu derinleşen nev'i dayanılacak şey değil; ıstırabın vukuundan evvel ruhta bir gölgesinden ibaret olan korku,ıstıraptan bin kat daha müthiş. Muhayyilenin ışığına yaklaştıkça ruhta uzanan, büyüyen ve aslından daha korkunç bir gölge.

Bana uzatılan ellere , bir uçurumun dibinde imişim gibi sarıldım. Bir tek cevabı saatlerce sürebilecek sualler soruyorlardı; hiçbirine cevap veremiyordum. Yüzlerce kelimeyi teksif edebilecek bir baş hareketi, bir bakış bir teneffüs arayarak susuyordum.

Felaketimizi başka biriyle taksim etmek saadettir,fakat annelerle değil,annelerle değil.Annelere anlatılan kederler taksim değil ,zarbedilmiş olur: Çoçuklarının felaketini iki kat şiddetle hisseden anneler, bu ıstıraplarını çoçuklarına fazlasiyle iade ederler; böylece keder anadan çoçuğa çoçuktan anaya her intikal edişinde büyüdükçe büyür.

Senenin diğer günlerinden ne farkı sanki? Tabiat onu herhangi bir şekilde ayırmış mı? Ömrümüzden bir sene geçtiğini göstermesi bile o kadar muhim değil; çünkü ömrümüzü senelere ayırmakta insanların uydurması.İnsan ömrü doğumdan ölüme kadar uzanan tek bir yoldan ibarettir ve bunun üzerinde yapılan her türlü taksimat sunidir...

"Burası Berlin'in en güzel yeridir..." dedi."Bu mevsimde,ziyaretçisi yok denecek kadar tenhadır...Sonra bu garip ağaçlar bana daima hasretini çektiğim uzak memleketleri hatırlatır...Onların alışıltıkları yerlerden sökülerek buraya getirildiklerini ve böyle sunni tedbirler,ihtimamlarla yaşatılmaya çalışıldığını gördükçe biraz da hallerine acırım.Biliyor musunuz ,Berlin'de senenin ancak yüz gününde hava açık ve güneşli,iki yüz altmış beş gününde kapalıdır.Limonlukların projektörleri ve suni güneşleri bu ağaçların ışığa ve sıcağa alışmış yapraklarını doyurabilir mi?Buna rağmen yaşıyorlar,kurumuyorlar...Ama buna yaşamak denir mi?.. Canlı bir mevcudu kendisine uygun olan iklimden ayırarak,bir kaç meraklının keyfi için bu berbat şartlara tabi etmek bir nevi işkence değil midir? "Ama siz de bu meraklılardan birisiniz..." "Evet ,fakat buraya her gelişimde içim derin bir hüzünle doluyor!" "Ne diye geliyorsun öyleyse?" "Bilmem!"

Hepimiz acınmaya layıkız; ama kendi kendimize acımalıyız.Başkasına merhamet etmek ,ondan daha kuvetli olduğunu zannetmektir ki,ne kendimizi bu kadar büyük,ne de başkalarını bizden daha zavallı görmeye hakkımız yoktur...