" Ey okurlar, mutlu olup olmadığımı soruyorsanız, cevabım hayırdır."

Aragon için, "Dahi'nin özelliği, öldükten yirmi yıl sonra salaklara düşünceler ilham etmesidir."

Yazar,kalemi kendisine sürekli başkaldıran kişidir. Yazarın sürekli derdi,kalemini kendi denetimi altına almaktır.Bu dert ve onun doğurduğu çaba sürdükçe,kişinin yazarlığı da sürer;kalemini tümüyle kendi denetimine soktuğunda ise,yazarlığını da sona erdirmiş olur... Yani:En iyi yazar,kalemine en az söz geçirebilen yazardır...

-Değilsin çünkü:olmadın-kendin olmaya çalıştığın her durumda,sen de eksik düştün,ötekiler de:kendine katmaya çalıştığın her öteki,başkası olup çıktı-bu arada sen,kendin de,başkalaştın,"O ötekini belki kendim kılarım"diye... Dizi dizi yanılgılar...

Kendi olarak sana gelen sana gereksinimi olmadan, seni isteyen sensiz de olabilecekken, senin ile olmayı seçen kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan O, işte...

Paganların gözünde kusursuz insan, insanın olduğu haliyle mükemmelleştirilmesiydi; Hristiyanların kusursuz insanı, olmadığı haliyle mükemmelleştirilmiş insandı; Budistler içinse insanın varolmadığı bir halin mükemmelleştirilmesiydi. Doğa, ruhla Tanrı arasındaki farktır. İnsanın ortaya serdiği ya da dile getirdiği şeyler, tamamen silinmiş bir metnin kenarına alınmış notlar gibidir. Notlara bakarak metnin anlamını az çok çıkarabiliriz; ama hep bir şüphe kalır, olası pek çok anlam vardır.

Acı çekerim ve şikayet ederim ama acı çekmek genel bir kural mıdır, insanın doğasında mı vardır, bilmem. Öyle ya da değil, bilsem ne olur, bilmesem ne olur? Acı çekiyorum ama bunu hak edip etmediğimi bilmiyorum. Karamsar değilim, hüzünlüyüm.

Varolmak, inkâr etmek demektir. Bugün yaşayan ben, dün ben olan şeyin, dünkü benin, tekrar inkarından başka neyim ki? Varolmak, kendini yalanlamaktır. Hiçbir şey hayatı, yazılanların bir gün sonra tekzip edildiği gazetelerden daha iyi anlatamaz.

Gitti. Getir götür işlerine bakan çocuk gitti, dediklerine göre köyüne dönmüş, bir daha gelmeyecekmiş- içinde yaşadığım insani mekanın, dolayısıyla benim ve dünyamın ayrılmaz bir parçası olarak görürdüm onu. Bugün gitti. Koridorda rastlaştık, böylece beklenen sürpriz vedalaşma gerçekleşti, ona sarıldım, o da çekinerek karşılık verdi bana, olanca yabaniliğimi kuşanıp ağlamamayı başardım, oysa yanan gözlerim yüreğimde, benden bağımsız olarak can atıyordu yaşlar akıtmaya. Sahip olduğumuz her şey, ortak bir hayat sürmenin ya da sadece kendi bakışımızın oyunuyla, biraz biz olur, çünkü bize aittir. Bugün Galiçya'nın bir köyüne giden, adını bile bilmediğim o kimse, benim için sadece bir ayakçıydı: Gözle görülebilir, insani bir varlık olarak, hayatımın özünün hayati bir parçasıydı. Şimdi azaldım ben. Artık tam olarak eskisi gibi değilim: Çocuk gitti. Yaşadığımız yerde her ne yaşanıyorsa, aslında bizde yaşanır. Gördüklerimiz arasında sona eren şeyler, biz de sona erer. Varolmuş olan insanlar- varoldukları sırada görmüşsek- yok olduklarında bizden kopartılmıştır. Çocuk gitti. ...

"Tek yaptığımız sevmekse, ölebiliriz."