Sırr-ı Kavseyn

İki kavis arasındayım. Her `yaşam parantezi` doğumla açılıyor ve ölümle kapanıyor; benim parantezim de doğumla açıldı ve her parantez gibi o da en nihayet ölümle kapanacak. Parantezin açılması elimde değildi; kapanması da elimde olmayacak. Parantezi kim açtıysa, o kapatacak, burası kesin. Niçin açıldı, bilmiyorum. Niçin kapanacak, onu da bilmiyorum. İki kavis arasında olup bitenlerle öylesine meşgulüm ki bildiğim tek şey, iki parantez arasında sıkışıp kaldığım. Bu-ara-dayım; doğumla ölüm arasında. Ne garip değil mi, yaşam, cilveleriyle beni meşgul ettiği sürece, parantezin kapanış anından uzaklaştığımı, o üzerime bütün dehşetiyle eğilen kavsi geriye ittiğimi sanıyorum, öyle ki parantezin kapanıp kapanmayacağını umursamıyorum bile. Yaşam süremi ölçüyorum; yolun başındayken yaşam süremin arttığından ötürü sevinirken, yolun sonuna doğru süremin azaldığını hissedip hüzünleniyorum; yaşadıkça yaşlanıyorum çünkü. Hüzünleniyorum. Peki nedir şu adına `hüzün` dedikleri? Hüzün, elde olanı gaib ettiğim için ruhumu bürüyen şeffaf libas... kayb olan ve edilen için duyulan üzüntü... Hüzün, mülkiyet duygusunun bir sonucu; zira bir yaşama sahip ve malik olduğumu, yani bir yaşamım olduğunu idrak etmeseydim, onu kaybettiğimi de idrak edemezdim. Varlığından haz aldığım şey, yokluğundan ötürü bana elem veriyor; varlığı hazza, yokluğu eleme yol açıyor. Hüzün, işte böylesine köklü bir mülkiyet duygusunun mahsulü. Yaşamaktan haz almasaydım, yokluğu halinde elem de duymazdım. O halde varlığının elem verdiğine inansaydım, yokluğunun da haz vereceğine inanmakta zorluk çekmezdim. Nitekim yaşamlarına kendi elleriyle son verenlerin yokluğu varlığa tercih etmeleri, aslında hazzı eleme tercih etmelerinden kaynaklanmıyor mu? Modern hayatın hüznü def etmek için bulduğu yegane çözüm, insanı koyu bir gafletin içine sokmaktan ibaret. İğfal sözcüğü gaflet`ten ürüyor. Gaflet, modernlik tarafından iğfal edilen insanın trajedisi... parantezsizlik sanısı... bir aymazlık hali... aptallıktan türeyen keyif... Sevinç de işbu gafletin, unutmanın, görmemenin, bilmemenin mükafatı. Hüzün nasıl ki gaib edilenin/kaybedilenin üzüntüsü ise, korku da tam aksine kaybedilecek olandan kaynaklanan kaygının adı. Kaybettiğim için hüzün, kaybedeceğim için korku duyuyorum. Varolanın yokluğu hüzün duymama (üzülmeme) yol açarken, yok olacağı ihtimali korkmama yol açıyor. Korkuyorum; zira kaybedeceğim. Kaybettiğim için değil, kaybedeceğim için korkuyorum. Kaybetseydim üzülürdüm. Oysa kaybetmedim ve fakat eninde sonunda kaybedeceğim. Önemsiz ve değersiz olanı kaybettiğim için üzülmem; önemsiz ve değersiz olanı kaybedeceğim diye de korkuya kapılmam. O halde hüznümün ve/veya korkumun sebebi, gerçekte kaybetmek ve kaybedecek olmak değil, bilakis önemli ve değerli bir şeyi kaybetmek ve/veya kaybedecek olmak. Yaşamı önemli ve değerli kılan nedir? İlk elde akla gelecek olan, birtakım nitelikler, ya yaşam için gerekli olan, ya da yaşamın mümkün kıldığı birtakım haz ve değerler. Oysa `ben` olmasaydı(m), yaşam da olmazdı; zira yaşayan özne olmaksızın yaşanılan olmazdı; yaşanılan olmayınca, tabiatıyla yaşam da olmazdı. Bu-ara-da anlam`ın yaşama, yaşamın kendisinden geldiğini pek o kadar kolaylıkla niçin söyleyemiyorum acaba? Çok basit: İki kavis arasında kalan`ın anlamı, kavislerin içinden çık(a)mıyor da ondan. Bu-ara-da olana, anlamını, sınırları veriyor; iki kavisin (kavseyn) varlığı, yaşamın hem sınırlarını, hem anlamını belirliyor. Böylelikle anlam, yaşama, kendisinden değil, dışından, yani kavislerin varlığından geliyor. Özetlersek, yaşamın varlığı, iki kavisin varlığıyla mümkün. Anlamı ise onların anlamıyla kaim. Peki o halde kavseynin varlığının sebebi ve anlamı ne? Sırr-ı kavseyni, yani yaşamı mümkün kılan parantezlerin varlık sebebini bilmediğimi, soruşturmanın en başında teslim ettiğime göre, bu niçin`in için`i ben`ce meçhul kalacak demektir. Oysa kavs-i nüzul`ün (iniş yayı: doğuş) sırrı bilinseydi, kavs-i uruc`un (yükseliş yayı: ölüm) sırrı da bilinir; böylelikle bir çırpıda yaşamın sırrı da sır olmaktan çıkardı. Karanlıktayım.