Fakat ne yalan söyleyeyim, Paris’te odaların tahtakurusuz ve yatakların piresiz oluşu, beni ilk günlerde muazzep etmedi değil! Pisliği sevmemekle beraber, herkes gibi, ta çocukluğumdan beri tanıdığım bu aziz aşinaların etrafımda eksikliği adeta hayatımın intizamını bir müddet için bozmuştu. Artık geceleri, ikide bir, bir iğne ucuyla dürtülerek uyanamaz ve zamanın seyrinden haberdar olamaz olmuştum. Bu münkatı uykular sayesindedir ki, senelerden beri geceleri kalkar, lambamı yakar, masamın önüne geçer ve uykum tekrar gelinceye kadar okurum. Kitaplardan istifademin belki yüzde kırkını gecenin bu munis haşeratına medyunum.