Ekmek Parası

Anam, biz onbeş yaşına basmadan Hürriyet mahallesine göçmek istememişti. Oysa ki babam; "Avrat, ne var yani göçsek Hürriyet Mahalle'sine; kurtulsak şu ev kirasından." derdi. Babamın ev dediği şey, kocaman bir avlu, avluda bir nar ağacı, bir okaliptüs, bir küçücük oda... Odanın üstü çinkolarla kaplı, yanları bozulmuş ambalaj sandıkları ve bir yığın çamur. Babamın pencere açmak merakı yüzünden, her yıl bu mal sandıkları bıçkıyla kesilir, pencere bu yıl kuzeye bakıyorsa, gelecek yıl doğuya; batıya bakıyorsa, güneye açılırdı. Her seferinde de; "İyidir iyi, değişiklik gerek." derdi. Oysa ki biz iki küçük kardeşin dünyası kuzeyde de aynıydı, güneyde de, batıda da aynıydı, doğuda da. Yalnız arasıra yatağımıza yattığımız zamanlar tavandaki kocaman sinema kağıdı dünyamızı değiştirirdi. Babam, bu tavanı tastamam örten sinema kağıdını yırtmadan çakmak için bir hayli cambazlık yapmış, bir hayli de haşlamıştı anamı: "Avrat, dibinden tutma, ortasından tut! Ortasından tutma, yanından tut! Kemal, keser, ver, çiviyi ver, hay gözün çıkmasın, baksana keser ayağının dibinde." Kağıt çakılıp da bitince, onun sevinciyle tüm aile bireyleri sırtüstü yatmış, tavandaki "Tarzan Ormanlar Kralı"nı izlemiştik. Uzun saçlı bir adam, yarı çıplak bir kadın ve yarı çıplak bir çocuk, bir de maymun ve ağaç, ağaç, ağaç... Ağaçların ardında, geceleri bizi korkutan, titreten koskocaman bir aslan kafası. Ama kükreyen aslan! ilk günler çok fısıldadık anama; "Anaa, biz korkuyoruz, bu aslan bizi yiyecek, söyle babama kovsun onu." Anacığım gel git, sonunda bizi inandırdı. O aslan değil, kediydi. Öyle bir kediydi ki, aslandan büyük bir kedi. "Olur mu?" dedim ben ağabeyime. "Olur" dedi. "Babam nasıl ufak, Zahit Emmi nasıl kocaman." Ondan sonra mutlu kıldı bu kağıt bizi. Uyumazdan önce gözlerimizi bu kağıda diker, ormanda Tarzan'la dolaşır, elma yer, maymunla uzuneşek oynaşırdık. Babam da mutluydu bu kağıt yüzünden. Çünkü o kış evimiz çok ısındı.