Kabus gibi bir hayat

Hayatımın üzerinde düşünmeğe başlamıştım. Bütün iradem,bütün gayretim bir daha o eski sukuneti bana iade ettiremedi.Gündelik hayatımla arama,yaşanmamış rüyaların azabı girmişti.Hayat oyunun en büyük ciddiyetle oynamaya hazırlandığım bir anda geçmiş yıllar ,karşıma dikiliyor ve benden hesabını soruyordu.O günden sonra artık bir an bile yalnız değildim;soframda,yatağımda,çalışma masamda bir misafir,dişleri hiddet ve kinden kısık,gözlerinde boşa gitmiş bir ömrün bütün bıkkınlığı toplanan bir zavallı vardı ve bana pişmanlığın şuuruyla kısılmış sesi durmadan fısıldıyordu: ''ömrünü ömrünü ne yaptın?'' Ve ben bütün uzviyetimde bir yılan gibi gezen bu zehirli sesin tembihi altında yapacağımı unutuyor,anı ve mekanı unutuyor,başta kendim olmak üzere her şeyden,yaşanmış ömrümden,gelecek senelerimden ,bütün etrafımdan nefret ediyor,kaçmak kaybolmak,kurtulmak istiyordum. Artık uyku bile benim için şifa değildi.Çünkü onda da rüyaların zalim ısrarı vardı.Size bu rüyaları nasıl anlatmalı? Hemen her safhasında vaktiyle sevilmiş bir genç kızın,şimdi nerede olduğunu,nasıl bir talihle yaşadığını bilmediğim sarı saçlı,büyük mavi gözlü,nergis boyunlu genç bir kızın bir nevi ''laytmotif''gibi dolaştığı rüyalar...Bu,hasta kafanın kendi vehim ve gölgelerinden yarattığı değişici ve korkunç alem... İşte bu yol bu küçük acayip yol,ben bu ruh haletinde iken karşıma çıktı ve benim için birdenbire yepyeni bir hayat imkanın kendi kendimi bundan sonra olsun gerçekleştirebilmek imkanın bir nevi müjdesi gibi oldu. Evet pekala biliyorum ki,bir gün ben her şeyi bırakıp bu küçük yola dalarsam,onun bittiği yerde bütün saaadet ve hasretlerimi,eski yaşanmış rüyalarımı bulacağım,temiz yepyeni,mesut bir adam olacağım. Bunu biliyorum,fakat yapamayacağımı da biliyorum.Halbuki bir ömür yaşanmağa değer bir şeydir.