Yürümek için nedenlerim var, bu uzun bir hikâye

Geçen yıl bir ara, şehir ağır top ateşi altındayken aklıma bir şey geldi. İçlerinde Haris ve Osmica'nın da bulunduğu korumalarıma şehir merkezine doğru bir yürüyüş yapmak istediğimi söyledim. Şehir, o günlerde, patlamalardan dolayı bir sarsıntı yaşıyordu. Havan mermisi patlamaları her yerden görülebiliyordu. Yerde bir kadın aniden haykırdı: “ Başkanım, korkmuyor musunuz?” “Elbette korkuyorum” dedim. Cevabımdan dolayı, şaşkınlığa uğradığı çok açıktı. “Ben de normal bir insanım ve bende korkarım” dedim. Cesaretler ilgili birkaç şey söylemek istiyorum. Hiç korkmadıklarını söyleyen insanlar yalan söylüyorlar. Eğer biri korkmuyorsa, bu, onun normal olmadığına işaret eder. Hepimiz, normal insanlardan müteşekkil bir orduyu oluşturuyoruz. Cesaret, hemen hemen herkeste olduğu gibi, hiç korkmadığımız anlamına gelmez. Cesaret, güdülerinizi korkularınızdan daha kuvvetli hale getiren bir şeydir. Bu örnekte, bizi harekete geçiren şey, şiddet karşısında özgürlük için verdiğimiz mücadeledir. Şehir ağır bombardımana maruz kaldığı günlerde, içimde ayak direyen bir şeyler duydum. O kadın bana “Başkanım, peki neden yürüyorsunuz?” diye sorduğunda ona “Yürümek için nedenlerim var, bu uzun bir hikaye” diye cevap verdim. Allah’a şükürler olsun ki bombalar yakınıma düşmedi ve bana bir şey olmadı. ("Komuta Merkezindeki Ahlâk Yönetimi Semineri", Saraybosna, Dom Ljiljana, 9 Aralık 1993)