"Her ne zaman kendinden aşağı bakmak, çocuklarını,torunlarını görmek istedi, her seferinde dikleşmiş buldu kendisini. İstese de belini bükemiyor, eğilemiyordu. Zaten yavruları da ona özenmiş; burun dikmiş, baş kaldırmışlardı. Onu gören her Ademoğlu, gördüğü bu yüce yığının içini bilmiyordu. Ancak kendi bulutundan gelen yağmur suyuna bile sahip çıkamayan, üstünden akarak kendisini terk etmesine engel olamayan koca bir güçsüzlük olduğunu görüyor, biliyordu..." (Arka Kapak)