bediüzzaman

‘Yüksek Adalet Divanı, evet…’ diye kekeledi, ‘Sadece adalet değil Ali Bey, Yüce Divan bu… Zulme adalet adını verdiler…” dedi. Bediüzzaman’ın savunmasını anımsadım, , ‘Mutlak istibdada cumhuriyet namını vermekle, sedahate medeniyet namını takmakla, keyfi ve baskıcı dinsizliğe kanun namını vermekle hem bizi perişan hem hükümeti iğfal hem adliyeyi bizimle manasız meşgul eylediler…’ diyordu. Bu sözcükleri bugün ‘ağır’ bulan dostlarımı da hatırladım. O günlerin dehşetini anlatacak başka hangi ‘yumuşak’ kelime var dilimizde bilmiyorum. Bu kelimeleri kullananların zarafetlerinden ve adalet duygularından en küçük bir kuşkum yok.