Bir yazarın notları l

Lisedeyken, okuldan eve dönüşlerimde, Akbaşı dediğimiz kırsal bir yerden geçerdim. Öylesine çok su akardı oralarda ki, öğrendiğim yeni bir Fransızca sözcük varsa, eğilip su içerken onlar da arınırdı, yıkanırdı o soğuk sularla. Eve varır varmaz, o sözcükleri defterimin sayfalarında kurular, onları yeniden düzene koyarak yarınki savaşa hazırlardım. Kendilerine iyi baktığım için, bu sözcükler de hiç mi hiç bırakmazlardı beni. En iyi arkadaşlarım, bu öğrendiğim Fransızca sözcükler olurdu. Kahvelerde okuduğum kitapların tadı bir başka oluyor. Sözcükler etli, kemikli bir varlık oluyor: Masanın üstüne çıkıp oturuyorlar birer birer: Onun için, kitap okurken, masanın üstüne el sürmelerini hiç istemem: Sözcüklerin konumunu bozacaklar diye korkarım: Onların da erince gereksinimleri olduğunu düşünürüm. Yazıysa, bunların hepsini giydirip kuşandırmak, düzenli ordular biçiminde savaşa sürmektir.