Ecelin bekçi olması yeterlidir.

Pişmanlık duygusunun karanlığında, onarılmaz şeylerin zindanında pek çok acı dolaşır.

Dünya halkı, uyuyarak yolculuk eden kervan ehline benzer.

Eski bir şakadır: Biz dünyayı tutar, dünyanın bizi tutup bırakmadığından yakınırız.

Hep hazır; evi portatif; hep yurdunda.

Dünyayı yoketmenin üstesinden gelemeyiz, çünkü onu özgür bir nesne olarak biz kurmadık; biz yalnız yolumuzu yitirip, bu dünyanın içine düştük; hatta daha da ileri giderek diyebiliriz ki, dünya yolumuzu yitirmemizdir, ama işte bu yüzden yokedilemez özellik taşımaktadır. Belki kendisinden el çekerek değil, kendisini sonuna kadar yaşayarak yok edebiliriz dünyayı; ama onu sonuna kadar yaşamak da yok edişlerin sonucu olabilir, kuşkusuz bu dünyadaki yokedişlerin...

"Bulut gelir pâre pâre Dördü aktır, dördü kare Sen açtın kalbime yâre Yağma yağmur, esme bre deli rüzgar Yarim yoldadır! Mümtaz, halk havalarının kendine has, elle tutulur ıstırabını bir devaya kavuşmuş gibi dinledi. Sanki birdenbire sert ve diriltici rüzgara, yenilmesi behemehal lazım güçlüklere, hayatın kendisine çıkmıştılar. Bulut gelir yer yaş olur İçer bâde sarhoş olur Yâr kokusu bir hoş olur Mümtaz bu derin ve çıldırtıcı hasretin kendi ıstırabından çok ayrı bir şey olduğunu anlıyordu. O bir asab bozukluğunun değişmiş şekli değil, sıcak ekmek gibi hayatın kendisi ile dolu, onu yapan bir şeydi. Bulut gelir seher ile Çiçek açmış bahar ile Herkes kavuşmuş yâr ile -İşte bunu sevmeliyiz.

Altas, istediği anda omuzlarında taşıdığı dünyayı kaldırıp atarak savuşup gidebileceği düşüncesini içinde taşıyabilirdi; ama bu düşünceden ötesine izin yoktu.

Uyku yolculuğundan dönmekte ve her gecenin ardından buluşma yerleri olan tan yerinin çağlayan pınarının yanında bir yaraya gelirler...Gün başlar. Adamın epeydir uyanık olduğu ve sırf eşi yalnız kalabilsin, kendisi de eşiyle yalnız kalabilsin ve her biri diğeri olmadan birlikte olabilsin; bir aradayken birbirini anımsasın ve diğeri yokmuş gibi konuşsun, düşünsün ve hissetsin diye mahsustan gözlerini ve dudaklarını kapadığı ve uyuyormuş gibi yaptığı belli olan adam, gözleri eşinin gözlerinde, onun yarım kalan şarkısını sürdürür: Sensiz, ben bu ülkenin renklerini yabancı görürüm Sensiz, bu ülkenin renkleri incitir beni Sensiz, bu sahranın ceylanları benim kızgın kurtlarımdır Sensiz, dağar uyumakta olan çirkin ve kara devlerdir Sensiz, yeryüzü beni öfkeyle içine bastıran pis ve tozlu bir kabristandır Bulut benim topraktan mezarıma serilmiş beyaz bir kefendir Ve beşiğimin ipini annemin elinden kapıp boynuma takmışlardır ve ipin ucu dağların ardında gece gündüz beni pusuda bekleyen halifenin elindedir. Sensiz, benim masum ceylanımı yutan bir kurttur Sensiz, bu ülkenin kuşları, korku gölgeleri ve bela ebabilleridir Sensiz, tan yeri her sabah bir cenazenin ağzından dökülen nefret dolu gülümsemedir Sensiz meltem kafamda uyumakta olan acıları her an uyandırır. Sensiz, ben baharda ölürüm...

Oturmuştum, senin çamurunu düşünüyordum. Yalnızlığımın alın yazısında, güneş ötesinin karanlığında, sabahın duvarının gölgesinde.. Yalnız, Allah'sız, sensiz, "kendi"siz!