Bize dinbaz ve devrimbaz değil, dindar ve inkılapçı lazım. ** Şekilde kalan din ve şekilde kalan inkılap ruhunu şeytana satmıştır.

Geçmişi unutacak kadar hafızasız, geleceği tasavvur edemeyecek kadar hayalsiz bir millet yaşayamaz.

İnan ve düşün! İkisi birbirini bozmaz, tamamlar. Doğulu gibi inan, Batılı gibi düşün. Tap ve bil. İmansız ilim ve ilimsiz iman, tek ağızlı makas.

Rene: "Severek yoruyorduk."

Modern Meseleler şunlardır: 1)Aynaların evrimi 2)Gardıroplar Bir bedeni ve ruhu olan, giyinen varlıklar haline gelmiş durumdayız. Ruh bedenle daima uyumlu olduğundan ruhun kıyafet giymesi adet oldu. Bir bedeni olan insanlar olarak giyimli hayvanlar kategorisinde yer aldığımız gibi, aynı zamanda en temel özelliği kıyafetsiz dolaşmamak olan bir ruha sahibiz. Mesele, kıyafetlerimizin bir parçası haline gelmesi değil sadece. Kıyafetin giderek dallanıp budaklanması var bir de, ayrıca ne ilginçtir ki, bedeni doğal zarafetini veren unsurlarla ya da hareketlerle kıyafet arasında hiçbir bağ yok. Şu anki zihinsel durumumu toplumsal bir örnekle açıklamam istense, hiç sesimi çıkarmadan bir ayna, bir giysi askısı bir de tükenmez kalem gösterirdim.

Hayyam'ın sıkıntısı, ne yapacağını bilemeyen, aslında hiçbirşey yapamadığı ya da beceremediği için bu halde olan bir adamın çektiğiyle bir değildir. Öylesi, ölü doğmuş insanların ve kendini haklı olarak morfine ya da kokaine verenlerin sıkıntısıdır. Acem bilgenin sıkıntısı ise, bununla karşılaştırılamayacak kadar asil ve derindir. İyice düşünmüş ve herşeyin karanlık olduğunu görmüş: bütün dinler, bütün felsefeler üzerine kafa yormuş, nihayet Süleymanın lafına gelmiş bir adamın sıkıntısıdır onunki : "Gördüm ki herşey boşmuş, ruhun çektiği acılardan ibaretmiş..." ya da şu öteki kralın -daha ziyade imparator demeli- Septimus Severus'un, o da der ki: "Omnia fui, nihil..." "her şeydim, hiçbir şeye değmezmiş." Hayat, demiş Gabriel Tarde, yararsızlıktan geçerek imkansızı aramaktır.

Sahip olan, kaybeder. Bir şeye sahip olmaksızın hissedeceğini hisseden ise o şeyi korumuş olur, çünkü o şeyin içinden özünü çekip almasını bimiştir. [..]

Ayşe güzel kadın, kalçalı. Ve Beyrutta herkes birbirine bakar. Öyle kaçamak değil, durup şöyle uzun uzun. "Röntgenini alırcasına" Ayşe'nin deyişiyle. Hep sinirlendi buna Ayşe. On üç yaşından beri hep tedirgin. Bakmasınlar istiyor, öyle bakmasınlar, başka türlü baksınlar, kendisi görmesin. Yürüsün sokalkarda ve bakışlar yolunu kesmesin. Öyle bakılmayacak bir şekil. Olmadı. Herkes bakar çünkü Beyrutta birbirine. Ve br gün, Hamra'da yürürken aceleyle yerde bir şey gördü. Şey gibi birşeydi. Bir cüce kadın, yerde boncuklar satıyordu. Başı örtülü cüce bir kadın. Herkes ona bakıyordu elbette, boncuklara kimse. Çünkü cüceydi kadıni bakılacak bir şey. Bir cüce kadın niye örtünür ki? Allah için mi? Belki ama daha ziyade bakılmaktan sıkıldığı için olmalı. Bir cüce örtünse ona bakmaktan vazgeçer mi insanlar? Hayır elbette. Ama cücede bir tuhaflık... Sanki artık diyor ki " Bana bakıyorsan bu seninle ilgili, ben kapalıyım, örttüm üstümü. " Bir rahatlık bir özgürlük.. Boncuklar diziyor ağzında iğlerin ucunu ıslata incete... Üstünü örtmüş bir cüce dünyaya karşı "eyvallahsızlık" olarak. Ayna gibi örtü, kim baksa bakışını geri veriyor eline. Sanki cüce değil kadın, başörtülü bir kadın, öylesine bir rahatlık. O Gündü işte Ayşe örtündü. Üstünü örttü. Görünmemek için.Herkesin çok fazla göründüğü bir çağda görünmemeyi seçtiği için. Bu kadar.

"Pavel neden kendini öldürdü?" "Kendini öldürdüğünü mü düşünüyorsun?" "Annem onun kendini öldürdüğünü söylüyor..." "Hiçkimse kendini öldürmez, Matriyoşa. Hayatını tehlikeye atabilirsin ama kendini gerçekten öldüremezsin. Pavelin kendisini tehlikeye atmış olması olasılığı daha yüksek, Tanrı'nın kendisini kurtaracak kadar sevip sevmediğini öğrenmek istiyordu. Tanrı'ya bir soru sordu o - beni kurtarır mısın?- Tanrı da ona yanıt verdi. -Hayır-dedi. Tanrı "öl" dedi ona.

"Benim evim sensin" dedi, daha çok ağladı. Öğreniyordu. Bizm gibi sabahları ekmek için kalkmayı, suyu iki kez kullanmayı, AK-47 lere ekstra donanım takılırken elde patlayabileceğini ve buradaki insanların tek evinin diğer insanların olduğunu. SAvaş öyle bir yer Filipina, insanların tek evi diğer insanlar. Birini kaybedince bu yüzden sadece birini kaybetmezsin, evin de gider. Bu savaştan gidenler Filipina, evlerini de kaybettiler. Bu yüzden gitmedim ben. Annen de bu yüzden kaldı. Birlikte yaşanan hikayeler, insanları birbirinin evi yapar.