Galois

Bir ay önce, gene aynı yere, enstitüye, Niels Abel’den daha genç biri de –ancak on sekiz yaşındaydı- bir bildiri bırakıyordu: Birinci dereceden cebirsel denklemler üzerine araştırmalar. Bildiriyi yazan bir lise öğrencisiydi. Karnelerinde şu tür yazılar okunuyordu: “Sürekli,yapılmaması gereken işlerle meşgul”, “Her geçen gün geriliyor”, “Tavırları biraz tuhaf”, “Hal ve gidiş çok kötü, nasıl bir karaktere sahip olduğu belli değil”. Başka bir öğretmende şunları eklemişti: “Pek zeki olduğuna inanmıyorum, yal da en azından o kadar gizliyor ki zekasını, anlamam mümkün değil” Galois’nın bazı hocaları onun “olağanüstü yetenekler sahip olduğunu” ve bu öğrencinin “matematik tutkusuyla dolu olduğunu” fark etmişlerdi. Hatta bunlardan biri şöyle demişti: “Onu yönlendiren matematik çılgınlığıdır.” Olağanüstü muzip gözlemciliğinden hiç kuşku duymayan bir başkası da şöyle diyordu: “Özgünlüğü hedefliyor!” Nihayet, gene karnelerinden birinde şöyle bir cümle çığlık gibi çınlıyordu: “Sessizliği proteste ediyor!”