Her an birbirimizi görebilmek imkânına sahipken, bunun saadetini bilebiliyor muyduk?

İleri’yi dinlerken aklımda Hüma kuşu ve Harakani’nin derviş tanımı: Derviş, yuvasından yiyecek bulma umuduyla ayrılan, yiyecek bulamayan, yolunu yitiren ve bir daha yuvasında dönemeyen kuşa benzer…

Sen ağlama kirpiklerin ıslanır Ben ağlim ki belki deli gönül uslanır

Cennet'in hayatlarını iyilik yapmaya adamışların yeri olduğunu sanırdım, ama öyle değilmiş. Tanrı böyle bir karar vermeyecek kadar merhametli ve müşfik. Cennet dünyada gerçekten mutlu olamayanların yeri. Bana buraya kendilerini öldürerek gelenlerin hayatlarını tekrar yaşamaları için dünyaya geri gönderildiklerini söylediler, çünkü ilk seferinden hoşnut kalmamaları ikinci seferinde uyum sağlayamayacakları anlamına gelmiyor. Ama gerçekten uyum sağlayamayanların sonunda geldikleri yer burası. Hepsi değişik yollardan gelmişler Cennet'e. Buraya Bermuda Şeytan Üçgeni'nin belli bir noktasında uçağa takla attırarak gelen pilotlar var. Mutfaklarındaki dolaplara girerek gelen ev kadınları var. Sırf içlerine girip buraya gelebilmek için uzayda topolojik bükülümler keşfeden matematikçiler var. Şayet orada çok mutsuzsanız ve birileri size ciddi bir algı sorununuz olduğunu söylüyorsa, buraya gelmek için kendi yolunuzu bulmak zorundasınız. Bulursanız lütfen bir deste iskambil kağıdı getirin, çünkü misketten gına geldi.

Sevmenin tadı başka, sevilmeninki başka. Hangisi daha tatlı, bilmem, bilemem.

Sadi anlatıyordu: Henüz toy bir delikanlı idim. Şiraz’da bir kızı sevmiştim. O da bana karşı ilgisiz değildi. Birkaç kez de buluşup konuştuk. Sonra araya ayrılık girdi. Ben gurbetlere gittim. On yıl onun aşkıyla coşup taştım, hasretiyle kavruldum. Nihayet yurduma döndüğüm vakit ilk işim onu aramak oldu. Beni görür görmez başladı siteme: “A Sadi! Meğer ne vefasızmışsın!.. Bunca yıl geçti aradan, ne bir haber ne bir mektup?!..” Ona dedim ki: “Ey sevgisi kalbimde yer eden selvi boylu!.. Senin yüzünü görme bahtiyarlığından ben mahrum iken, o şerefi postacıya mı bağışlasaydım?!..”

İnsanlar her türlü yalana kanmak üzere yetiştiriliyor.

Sevgili dost 12. Mektup: Acaba türümüzün en önemli özelliklerini taşıyor muyuz? Hareketlerimiz ve sözlerimiz nerelere saplanıyor? Acaba insan denilince hatırlanıyor muyuz?.. 13. Mektup: O da ne! Enaniyet kalabalığı yararak ilerliyor. Ay ve güneşi tahterevalliden indirip, tek başına oturuyor bir ucuna. Ve öylece bekliyor aşağıda. Tahterevalliye tek başına binen aşağıda durmayı hak eder. Gel ve yüksel...

Senin yanında ömrüm uzuyor Diyecektim, demedim...

İnsanın ömrü, başka insanların evlerine imrenmekle geçiyor. Ve bu, taşlara kur yapmaktan başka bir şey değil...