Afganistan

Sabahın ilk saaterine kadar öyle, sarmaş dolaş kaldık.Silah sesleri, patlamalar, bir saatten az sürdü, ama ödümüzü koparmıştı, çünkü o güne kadar hiç silah sesi duymamıştık. O sıralar bu tür sesler bize yabancıydı.Bombaların,makineli tüfeklerin sesi ile büyüyen Afgan cocukların kuşağı henüz doğmamıştı.Yemek salonunda birbirimize sokulduk, güneşin doğmasını bekledik;hiçbirimiz, bir yaşam tarzının sona erdiginin farkında değildik.Bizim yaşam tarzımızın.Henüz sona ermemişti belki, ama sonun başlangıcıydı.Sonu, yani resmi sonu, önce Nisan 1978'de koministlerin darbesiyle, sonra da Aralık 1979 da, Rus tankları Hasan'la oyun oynadığımız sokaklara girdiği, tanıdığım Afganistan'ı öldürdüğü ve hala sürüp giden dönemi başlattığı gün geldi.

Çocuklar boyama kitabı değildir.Onları en sevdiğin renklere boyayamazsın.

Fethullah Gülen’in büyük bir ekonomik güç olduğunu, kamu yönetiminin her kilit sektörüne de yeterli elemanını yerleştirebildiğini biliyorduk; yaşama seyyar vaiz olarak başlayan bu zatın yükselişi göz kamaştırıyordu. Sonra politik bakışta bir değişiklik ortaya çıktı, hakkında savcılık iddianamesi hazırlanınca, bir kez güvenlik kuvvetlerince arandığında bir başbakan tarafından saklandığını, İç Asya’da iş kurmaya hep bir cumhurbaşkanının tavsiye mektubuyla başladığını, bir başka başbakanın da Gülen’le neden sık sık görüştüğü sorularına “felsefe yapıyoruz” cevabı verince, şaşırmamamız gerektiğini anlamıştık.Gülen, şimdi Amerika’da saklanmaktadır ve yandaşları, Amerikan uçaklarının Afgan halkına bomba yağdırmasını savunarak bu bombaların İslam dini içindeki yüksek yerini açıklıyorlar.