İnsan ciddi, hayati bir durumla karşılaştığında bir labirent içinde yolunu kaybetmiş hissediyor kendini ya da suya düşmüş çırpınıyormuş gibi. Şimdi'nin imkansızlığı bu. O noktada hatırlamak ve unutmak iç içe geçiyor zihinde. Hatırlananları ve unutmak zorunda olduğun için unuttuğunu sandığın şeyleri birbirinden ayıramıyorsun. Olmuşla olmamışı, yapılması gerekenle yapılmayanı. Yalanla gerçeği.

Önemli olan tek bir an vardır, o da 'şimdi'dir. En önemli an şu andır çünkü bir tek ona sözümüz geçer. İnsana en gerekli olan kişi şu an yanında olan kişidir. Çünkü hiç kimse günün birinde bir başkasına işinin düşüp düşmeyeceğini bilemez ve de insan için en önemli uğraşı o an yanında olan kişiye iyilik yapmaktır. Zira bu, insanın yeryüzüne gönderiliş gayesidir!

Yarını bugünden daima daha müsait farzetmekten doğan bu masumiyetin cezası o işin asla yapılamamasıdır. Yaşadıkça anlarız ki, o gün gelmez.Her gün muhtevası itibarıyla değil, mücadelesi şartı itibarıyla başka herhangi bir günden farksızdır;kısadır, maddi alakalarla doludur, beş duyumuzdan şuurumuzun ta dibine kadar başımız,düşünmek istediği mevzunun dışında sayısız tesirlerle karşılaşır, dışarıdan ve içeriden hiç ummadığı intibaların ve hatıraların kasdine, baskınına ve taarruzuna hedeftir, çünkü hayat bütün bu tesirlerin manzumesidir.Aradığımız huzur ve sükun, ancak biz olmadığımız yerde, yoklukta vardır.