renk

Uyku yolculuğundan dönmekte ve her gecenin ardından buluşma yerleri olan tan yerinin çağlayan pınarının yanında bir yaraya gelirler...Gün başlar. Adamın epeydir uyanık olduğu ve sırf eşi yalnız kalabilsin, kendisi de eşiyle yalnız kalabilsin ve her biri diğeri olmadan birlikte olabilsin; bir aradayken birbirini anımsasın ve diğeri yokmuş gibi konuşsun, düşünsün ve hissetsin diye mahsustan gözlerini ve dudaklarını kapadığı ve uyuyormuş gibi yaptığı belli olan adam, gözleri eşinin gözlerinde, onun yarım kalan şarkısını sürdürür: Sensiz, ben bu ülkenin renklerini yabancı görürüm Sensiz, bu ülkenin renkleri incitir beni Sensiz, bu sahranın ceylanları benim kızgın kurtlarımdır Sensiz, dağar uyumakta olan çirkin ve kara devlerdir Sensiz, yeryüzü beni öfkeyle içine bastıran pis ve tozlu bir kabristandır Bulut benim topraktan mezarıma serilmiş beyaz bir kefendir Ve beşiğimin ipini annemin elinden kapıp boynuma takmışlardır ve ipin ucu dağların ardında gece gündüz beni pusuda bekleyen halifenin elindedir. Sensiz, benim masum ceylanımı yutan bir kurttur Sensiz, bu ülkenin kuşları, korku gölgeleri ve bela ebabilleridir Sensiz, tan yeri her sabah bir cenazenin ağzından dökülen nefret dolu gülümsemedir Sensiz meltem kafamda uyumakta olan acıları her an uyandırır. Sensiz, ben baharda ölürüm...