Japon

"Eğer benim neden Bayan Satomi'nin gözlerini seçtiğimi sorarsan... Eh, onu da anlatacağım, dinle bak. Batılı resimlerdeki kadın yüzlerine baktığında, güzel kadını her kim resmetmiş olursa olsun, mutlaka gözleri büyüktür. Hepsi yadırgayacağın kadar büyük gözlüdür. Lakin Japonya’da Kannon hazretleri başta olmak üzere Otafuku’da, Noh Tiyatrosu’nun maskelerinde, bilhassa da Ukiyo resimlerinde görülen güzel kadınlar hep ince gözlüdür. O gözlerin alayı fil gözüne benzer. Neden Doğu’nun ve Batı’nın güzellik anlayışı bu kadar farklı acaba, bir düşünsene tuhaf şey değil mi? Ama aslında cevabı çok basit. Batı âleminde her yerde iri gözlü insanlar olduğu için, estetik seçilimler büyük gözlü insanlar arasından gerçekleşmiş. Japonya’nın tüm gözleri balina neslinden gelmiş gibi… Pierre Loti diye bir adam var, Japonların gözleriyle, nasıl oluyor da açabiliyorlar acaba diye alay etmişti. Ulusal özelliklerimiz böyleyken, nadir görülen büyük gözlere karşı estetik duygu geliştirmek kabil olmuyor.Bu noktada, seçilecek nice türleri olan ince gözler arasından birini, ideal göz yapıvermişler; onu ressam Utamaro’nun tarzında ,ressam Sukenobu’nun tarzında resmedip yüceltmişler. Fakat istediğin kadar Japonya’ya uydurmaya çalış, Batı tarzı resimde öyle ince gözler porteyi kör birini çizmişsin gibi gösterir, çirkin görünür. Öte yandan Raafael’in Madonna’sınınki gibi gözler de bu ülkede yoktur, varsa da herkes o gözlerin sahibesinin Japon olmadığını sanıyordur.”

Japonlar dinlerini ve milletlerini muhafaza etmek şartıyla batı medeniyetine girdiler.Bu sayede her hususta avrupalılara yetiştiler. Japonlar böyle yapmakla dinlerinden,milli harslarından hiç bir şey kaybettiler mi? Asla! O halde biz niçin tereddüt ediyoruz?

Olay 1920’li yılların sonlarında geçmişti.Bir üniversite profesörü her sabah köpeği Haşiko’yla birlikte Şibuya garına gidermiş. Haşiko, sahibinin dönüş saatinden kısa bir süre önce gara gider ve profesörü beklermiş.Daha sonra birlikte dönerlermiş. Yıllarca sürmüş bu. Bir akşam profesör dönmemiş. Gündüz, bir araba çarpmış kendisine ve anında ölmüş adam. Köpeği kimse bu konuda eğitmemiş. Haşiko her akşam gara gidip sahibini bekliyormuş. Son yolcu ininceye kadar bekliyor ve daha sonra dönüyormuş. Yedi yıl sürmüş bu. 1935’te Haşiko ölmüş.Bu sadakatin anısına, Tokyolular Haşiko’nun anısına bu heykeli dikmişler. Köpek heykelinde randevulaşmak randevuya gelecek kişinin gerektiği kadar bekleneceğini garanti etmek demektir.