Tetiği çektiğimde, tabii ki öldüm ben. ... Gerçek hayattan daha iyiydi bu. Ve hayattaki tek kusursuz anınız sonsuza kadar sürmeyecektir.

Ceviz çalışma masasının karşı tarafında oturup Tanrı'yla bir görüşme yaptım. Arkasındaki duvarda diplomaları asılıydı. Tanrı bana dedi ki: “Neden?” Neden bu kadar acıya sebep oldun? Her birinizin kutsal, eşsiz bir kar tanesi olduğunu anlayamadın mı? Eşi bulunmaz eşsizlikte, eşsizin de eşsizi bir kar tanesi olduğunuz göremedin mi? Hepinizin sevginin tezahürleri olduğunu anlamıyor musun?" Karşımda oturmuş, bir not defterine bir şeyler karalayan tanrı'ya baktım. Ama tanrı bu meselede tamamen yanılmaktaydı. Bizler eşsiz değiliz. Süprüntü ya da pislik değiliz. Biz sadece biziz. Biz sadece biziz ve hyatta başımıza gelenlerin bir nedeni yok. Tanrı diyor ki: “Hayır, bu doğru değil.” Peki. öyle olsun. Tanrı'ya akıl öğretmek bana kalmadı ya...

Uykusuzluk böyledir işte. Her şey çok uzaklardadır, bir kopyanın kopyası gibi. Dünyayla arana öyle bir mesafe sokar ki, ne sen bir şeye dokunabilirsin ne de bir şey sana.

İşte bu özgürlüktü. Bütün umutlarınızı kaybetmek özgürlüktü.

Bugün binbir düşünce içinde kendini oradan oraya sürüklerken, yarın soğuk gübreye, solucanlar için açık büfeye dönüşebileceğinin kanıtı işte.

Mobilya satın alırsınız. Kendinize dersiniz ki, bu hayatım boyunca ihtiyaç duyacağım son kanepe. Kanepeyi alırsınız ve sonraki birkaç yıl boyunca, hangi işiniz ters giderse gitsin, en azından kanepe sorununuzu çözmüş olduğunuzu bilirsiniz. Sonra aradığınız tabak takımı. sonra hayallerinizdeki yatak. perdeler. halılar. Sonra o güzel yuvanızda kısılıp kalırsınız. bir zamanlar sahip olduğunuz şeyler artık sizin sahibiniz olur.

Kurtar beni, Tyler, kusursuz ve tamamlanmış olmaktan kurtar.

Birkaç yara izim olmadan ölmek istemiyorum.

Günün birinde yüzümde tek bir yara izim olmadan ölecektim ve arkamda harika bir apartman dairesiyle harika bir araba kalacaktı.

Tyler babasını hiç tanımamış. ... Beni sorarsanız, ben babamı altı sene kadar tanıdım, ama hiçbir şey hatırlamıyorum. Benim babam her altı yılda yeni bir şehirde yeni bir aile kurar. Buna aile demek ne derece doğru bilmiyorum; yeni bir şube açar demek belki daha uygun. Dövüş kulübünde gördüğünüz şey, kadınlar tarafından yetiştirilmiş bir erkekler kuşağıdır.