Sonraları fark ettim ki, ben aslında aşkı arıyormuşum; yani Allah'ı...

Eğer insan, hayatındaki belli şeyleri değiştirmek istiyorsa, öncelikle kendi yetersizliklerini idrak etmeli, durumundan huzursuz olmalı ve bunun için bir şeyler yapmak istemelidir. Salihlerin dediği gibi, en büyük mesele meselenin kendisi değil, onun nereden kaynaklandığını bilmemektir.

..., ben Batı'dan Doğu'ya seyahat etmedim, ben bilinçsizlikten gelip varlığımın hakikatine vardım. Din değiştirmedim; saptırılmış, anlamsız bir hayattan ebedi bir zenginliğe geldim.

Gerçeği sabote etmek isteyen bir kişinin sadece bozuk bir hafızaya ihtiyacı vardır.

İnsan acıyor kendisini görmedim. İşittiğime nazaran Fikret, ressammış. Güzelliği seven, nağmeyi seven, tabiati, manzarayı seven bir ressam... Fikret'in de, inanç bakımından İttihatçılardan farkı yok. Hepsi de dine karşı kayıtsız. Dini, üçüncü, beşinci dereceye bırakan insanlar. Onun kendi arkadaşlarına cephe alması, zulmü sevmeyen mizacı sebebiyledir... Fakat asıl belâ, bütün mizaçları bastırıp iyilikleri yok eden imansızlık belâsından geliyor. Yahu ne uzağa gidiyoruz. Pozitivizm, maddecilik dediğimiz imansızlığın, yalnız bizim memleketimizi sardığını zannediyorduk. Mısır'da da aynı belâyı gördüm. Lisanı Arapça olan, imam, İslâm'ı dünyaya yayan, Camiül Ezher'i bulunan, her yeri ilimle dolduran bir memlekette, pozitivistlerin bulunması, dinsizlerin bayrak kaldırmaları inanılacak şey değil. Ama hakikat...

Kurtuluşu ümit ediyorsan, zincire vurulmuş olman lazım.

Sükutun garip bir cazibesi var. Bir kaçış, bir zırh, daha doğrusu bir alibi. Kelimelerin çiğ ve yaralayıcı vuzuhundan uzak, musikî gibi müphem.

İnsan; tabiattaki insan ve eşya dengesine bakarak ve inanç içinde başını emniyetle koyar. Orada kader rahatsızlık vermez

Ya aşık eyle zikri şah yoldaşız varılmaz gönle

Adam, acı mümkün olduğu kadar kendi içine aksın diye yüzünü önüne eğmişti.