Ben senden önce buradaydım. “Ya, tabii, tabii,” diyor Tyler, “Kim kimden sonraya kalacak, onu da göreceğiz.”

“Şunu unutma,” diyor Tyler. “Ezmeye çalıştığın bu insanlar, senin muhtaç olduğun herkestir. Biz senin çamaşırını yıkayan, yemeğini pişiren ve önüne götüren insanlarız. Senin yatağını biz yapıyoruz. Uykudayken seni biz koruyoruz. Ambulansları biz kullanıyoruz. Telefonlarını biz bağlıyoruz. Bizler aşçıyız, taksi şöförüyüz ve senin hakkında her şeyi biliyoruz. Sigorta bildirimlerini, kredi kartı ödemelerini biz takip ediyoruz. Hayatının her alanını biz denetliyoruz.” “Biz tarihin ortanca çocuklarıyız. Bizi her gün milyoner olacağımıza, film yıldızı, rock yıldızı olacağımıza inandırsn televizyon programlarıyla büyüdük, ama bunların hiçbirini olamaycağız. ve bu gerçek kafamıza ancak dank ediyor,” diyor Tyler. “O yüzden bize karşı dikkatli ol.”

Raymond k. k. hessel, bu akşam yiyeceğin yemek sana hayatının en güzel yemeği gibi gelecek ve yarın hayatının en güzel günü olacak.

Tamirci konuşmaya başlıyor ve ağzından tyler durden'ın sözleri dökülüyor. “Etrafıma baktığımda,” diyor, yan camdaki yıldızların üstüne düşen siluetiyle, “Bugüne kadar yaşamış en güçlü, en akıllı adamları benzin pompalarken ve garsonluk yaparken görüyorum. Alnının eğimi, kaşları, burnunun kemeri, kirpikleri, gözlerinin kıvrımı, konuşmakta olan ağzının profilden görüntüsü, hepsi yıldızlarla kaplı kara zemine yansıyor. “Bu adamları eğitim kamplarına alabilsek ve onlara gereken eğitimi verebilsek. “Silahın yaptığı tek şey, bir patlamayı belli bir doğrultuya yöneltmektir." “Güçlü kadın ve erkeklerin oluşturduğu bir sınıf var ve bunlar hayatlarını bir şeye feda etmek istiyorlar. Reklamlar insanları gerek duymadıkları arabaların ve kıyafetlerin peşinden koşturuyor. Kaç kuşaktır insanlar nefret ettikleri işlerde çalışıyorlar, neden? Gerçekte ihtiyaç duymadıkları şeyleri satın alabilmek için.” “Bizim kuşağımız büyük bir buhran görmedi, büyük bir buhran yaşamadı, ama bizim bir savaşımız var. Büyük bir ruhani savaş bu. kültüre karşı büyük bir devrim hazırlıyoruz. Büyük buhran bizim hayatlarımız. bir ruhani bir buhran geçiriyoruz. “onları köleleştirerek, bu insanlara özgürlüğün ne demek olduğunu göstermek zorundayız. Onları korkutarak, cesaretin ne olduğunu göstermek zorundayız. “napolyon, bir kurdele parçası uğruna hayatlarını feda edecek insanlar yaratabilmekle övünürdü. “Düşün: bir grev başlatıyoruz ve dünyadaki servet dağılımı yeniden düzenlenene dek hiç kimse çalışmıyor.” “Rockefeller merkezi'nin etrafındaki yıkıntıların arasında, rutubetli kanyonların içinde koşturarak geyik avladığını düşün.”

O anda [ölüm anında] hiçbir şeyin önemi yok. ... Bagajın önemsiz. Her şey önemsiz. Ağzının kokması önemsiz.

Tamirci çocuğun söylediğine göre, bir başka yeni kural da, dövüş kulübünün bundan böyle hep ücretsiz olması. ... “Biz sizi istiyoruz, paranızı değil.” Çocuk camdan dışarı doğru bağırıyor: “Dövüş kulübünde geçirdiğiniz zaman boyunca, banka hesabınız değilsiniz. İşiniz değilsiniz. Aileniz değilsiniz ve olduğunuzu düşündüğünüz kişi değilsiniz.” Çocuk rüzgara karşı bağırıyor: “İsminiz değilsiniz.” Arka koltuktaki uzay maymunlarından biri ona katılıyor: “Sorunlarınız değilsiniz.” Tamirci bağırıyor: “Sorunlarınız değilsiniz.” Bir uzay maymunu bağırıyor: “Yaşınız değilsiniz.” Tamirci bağırıyor: “Yaşınız değilsiniz.”

Tamirci çocuk diyor ki: “Eğer erkeksen, hristiyansan ve Amerika'da yaşıyorsan, tanrı modeli olarak babanı görürsün. Eğer babanı hiç tanımamışsan, baban kaçıp gitmişse ya da eve hiç gelmiyorsa, tanrı hakkında ne düşünürsün?” Bunlar hep tyler durden doktrinleri. Ben uykudayken küçük kağıt parçalarına karalanan, sonra işyerinde yazmam ve çoğaltmam için bana verilen sözler. Ben bunların hepsini okudum. Hatta patronum bile muhtemelen okumuştur. “Sonunda,” diyor tamirci çocuk, “Bütün hayatını bir baba ve bir tanrı aramakla geçirirsin.” “Unutmaman gereken şu ki,” diyor, “Tanrı seni sevmiyor olabilir. bu da bir olasılıktır. Belki de tanrı bizden nefret ediyordur. Hayatta olabilecek en kötü şey değil bu.” Tyler'ın bakış açısına göre, kötü şeyler yaparak tanrı'nın ilgisini çekmek, hiç ilgi görmemekten daha iyiydi. Belki de tanrı'nın nefreti tanrı'nın kayıtsızlığından daha iyidir. Ya tanrı'nın can düşmanı, ya da hiçbir şey olacak olsan, hangisini seçerdin? Tyler Durden'a göre biz tanrı'nın ortanca çocuklarıyız. Tarihte özel bir yeri olmayan, özel ilgi görmeyen kimseleriz. Tanrı'nın ilgisini çekemediğimiz sürece ne lanetlenme umudumuz olabilir, ne de kurtuluş umudumuz. Hangisi daha kötü, cehennem mi, hiçlik mi? Ancak yakalanır ve cezalandırılırsak kurtulabiliriz. “Louvre'u yakacaksın,” diyor tamirci çocuk, “ve mona lisa'yla kıçını sileceksin. böylece en azından tanrı isimlerimizi bilecektir.” Ne kadar derine yuvarlanırsan, o kadar yükseğe uçarsın. Ne kadar uzağa kaçarsan, tanrı seni o kadar yanında ister.

Dövüş kulübünün üstünden bir hafta geçtikten sonra bile, hız limitlerine uymakta hiç zorluk çekmezsiniz. İki gün boyunca, belki b*kunuz kapkara çıkmaktadır, belki iç kanamalarınız vardır, ama dünyanın en sakin insanısınızdır. Öbür arabalar etrafınızdan dolanırlar. arabalar arkadan kıçınıza dayanır. başka sürücüler size küfreder. Hiç tanımazdığınız insanlar sizden nefret eder. Kesinlikle kişisel bir yanı yoktur bunun. Dövüş kulübünden sonra kendinizi o kadar gevşemiş hissedersiniz ki, hiçbir şey umrunuzda olmaz. Radyoyu bile açmazsınız. Belki her nefes alışınızda, incecik bir çatlak boyunca kaburgalarınız göğsünüze batar. Arkanızdaki arabalar selektör yaparlar. Güneş batmaktadır, turuncu ve altın rengi ışımalarla.

Eve geldiğimde birinci katı tamamen kaplayarak yerlere oturmuş olan uzay maymunlarını, bir kağıttan bir şeyler okumakta olan bir başka uzay maymununu dinlerken buluyorum: “Güzel ve emsalsiz bir kar tanesi değilsin. herkes gibi sen de o çürüyen organik maddeden yapılmasın. Hepimiz aynı pürenin parçasıyız.” Uzay maymunu devam ediyor: “Kültürümüz hepimizi aynı yaptı. Artık kimse gerçek anlamda beyaz ya da siyah, zengin ya da yoksul değil. Hepimiz aynı şeyi istiyoruz. Teker teker, hiçbirimiz hiçbir şey değiliz.”

Tyler'ın paper street'teki evi, içinde nefes alan onca insan yüzünden artık canlı ve ıslak bir şeye dönüşmüş. İçeride o kadar çok insan hareket ediyor ki evin kendisi de hareket ediyor.