Tam BM binasından ayrılırken Aliya İzzetbegoviç çıktı karşımıza. "Allah'ın selamı rahmeti ve berekatı üzerine olsun sevgili başkan" dedi Ebuzer. "Laf olsun diye söylemiyorum, samimi dileğimdir bu" Aliya'nın zaten aydınlık olan yüzü biraz daha aydınlandı. "Vealeykümselam ve rahmetullahi ve berakatuhu" dedi coşkuyla. "Zorlu bir müzakere maratonunun arefesindeyim. Siz Allah katından gelen yardımcılar mısınız?" Değildik, ama onlar da birazdan burada olurlardı herhal. "Seni mübarek vazifenden alıkoymak istemeyiz" dedi Ebuzer, "Secde kokan o temiz alnını uzat, öpüp gidelim." Aliya'yı alnından öpüp gittik.

Pişmanlık duygusunun karanlığında, onarılmaz şeylerin zindanında pek çok acı dolaşır.

Hep hazır; evi portatif; hep yurdunda.

Eski bir şakadır: Biz dünyayı tutar, dünyanın bizi tutup bırakmadığından yakınırız.

Dünyayı yoketmenin üstesinden gelemeyiz, çünkü onu özgür bir nesne olarak biz kurmadık; biz yalnız yolumuzu yitirip, bu dünyanın içine düştük; hatta daha da ileri giderek diyebiliriz ki, dünya yolumuzu yitirmemizdir, ama işte bu yüzden yokedilemez özellik taşımaktadır. Belki kendisinden el çekerek değil, kendisini sonuna kadar yaşayarak yok edebiliriz dünyayı; ama onu sonuna kadar yaşamak da yok edişlerin sonucu olabilir, kuşkusuz bu dünyadaki yokedişlerin...

"Bulut gelir pâre pâre Dördü aktır, dördü kare Sen açtın kalbime yâre Yağma yağmur, esme bre deli rüzgar Yarim yoldadır! Mümtaz, halk havalarının kendine has, elle tutulur ıstırabını bir devaya kavuşmuş gibi dinledi. Sanki birdenbire sert ve diriltici rüzgara, yenilmesi behemehal lazım güçlüklere, hayatın kendisine çıkmıştılar. Bulut gelir yer yaş olur İçer bâde sarhoş olur Yâr kokusu bir hoş olur Mümtaz bu derin ve çıldırtıcı hasretin kendi ıstırabından çok ayrı bir şey olduğunu anlıyordu. O bir asab bozukluğunun değişmiş şekli değil, sıcak ekmek gibi hayatın kendisi ile dolu, onu yapan bir şeydi. Bulut gelir seher ile Çiçek açmış bahar ile Herkes kavuşmuş yâr ile -İşte bunu sevmeliyiz.

Altas, istediği anda omuzlarında taşıdığı dünyayı kaldırıp atarak savuşup gidebileceği düşüncesini içinde taşıyabilirdi; ama bu düşünceden ötesine izin yoktu.

Oturmuştum, senin çamurunu düşünüyordum. Yalnızlığımın alın yazısında, güneş ötesinin karanlığında, sabahın duvarının gölgesinde.. Yalnız, Allah'sız, sensiz, "kendi"siz!

Yılanın aracılığı gerekmişti: Kötü insanı ayartabilir; ama insan olamaz.

Her insan içinde bir oda taşır. Hatta kulakla saptanabilir, bu. Diyelim gece vaktidir de dört bir yana sessizlik çökmüştür ve hızlı hızlı biri geçmektedir ilerken; kulak kabartıldı mı, örneğin duvara iyice tutturulmamış bir aynanın takırdadığı işitilecektir.