Kurşun yaraları vardı başından beri. Yağmur yağdığında zamanın tozu akardı yarasından, kurum gibi! Ama gözü alışınca insanın, yaraları görmezsin. Bizim gözümüz böyle alıştı. Zaten hepimiz biraz ona benzemiştik sonunda. Acıyan yerlerimizi birbirimize dayayarak susturmayı ondan öğrenmiştik. Bırakıp gitsen, çok seven bir kadını terk etmek gibi bir çentik bırakır sen de. Geri dönsen, "Ben seni hiç çağırmadım ki" diyen bir erkek olur, zalim.

O bu pazar burada değil. O biri de değil ama sanki bizden biri. Bizimle yaşıyor, apartmanımızda ama aslında yok gibi. Hepimiz bir araya gelsek söyleyemeyiz tam nerede olduğunu. Sanki sadece hepimizin toplamı gibi. Birbirimizle olan hesaplarımızın toplamı. Kavgamızın ve sonra bitirmeden uykuya yatırdğımız kavgalarımızın toplamı. Kuyusuna günahlarımızı ve kahkahalarımızı attığımız biri gibi. Adını pek sık anmayız, çünkü hepimiz biliyoruz neden bahsettiğimizi. Herşeyin sebebi o çünkü.

Leyla, Annenin bir keresinde Babi'ye, "inançları, davası olmayan bir erkekle evlenmişim." dediğini duymuştu. Anne anlamıyordu. Bir aynaya baksa, karşısında erkeğin asla sarsılmayan inancını, en vazgeçilmez davasını göreceğini anlayamıyordu.

Oğlanların dostluklara da güneşe davrandıkları gibi davrandığını anlamaya başlamıştı: varlığını tartışılmaz, mutlak kabul etmek, parlaklığının tadını çıkarmak, ama üzerine kafa yormamak.

O hafta Leyla, bir insanın çekebileceği bütün çilelerin arasında, eli kolu bağlı, öylece beklemekten daha ağırı olmadığı sonucuna vardı

Dünya nedir? Tanrı'dan gafil olmak; Kumaş,para,ölçü, tartı, kadın dünya değildir. Malı, din için, Tanrı için yüklenirsen, Peygamber buna, "Ne de güzel mal" dedi. Geminin içindeki su gemiyi batırır; Geminin altındaki suysa gemiye arka olur. Malı mülkü gönlünden sürmüştü de Bu yüzden Süleyman, ancak yoksul adını takınmıştı. Ağzı kapalı testi uçsuz bucaksız denizin üstünde, Hava dolu bir gönülle yüzer gider. İçte yoksulluk havası oldu mu, insan, Dünya denizin üstünde eğleşir. Bu dünya, tümden onun mülküdür de, Gönlünün gözünde hiçbir şey değildir mal mülk. Şu halde gönlü ağzını yum, mühürle; Onu "Min Ledün" ululuğunun yeliyle doldur. Çalışma da haktır, devâ da hak, dert de hak; Fakat inkâr eden, çalışmayı inkâr etmeye uğraşır.

Sıkıntı… Belki de aslında inançtan mahrum bıraktığımız derin ruhumuzun tatminsizliği bu, tanrısal oyuncağını elinden aldığımız biz hüzünlü çocukların çektiği derin, büyük üzüntü. Belki de kendisine kılavuzluk edecek bir ele ihtiyaç duyan, ama derin duyguların karanlık patikalarında, düşünememenin sessiz gecesinden, hissedememenin bomboş yollarından başka bir şey hissedemeyen varlığın kaygısı…

Ama siz bir şeyi hem inkâr edip hem de nasıl doğrulayabiliriz? "Yaşamın yasası bu,bayan. Beden, haddinden çok ayrışmaksızın ayrıştığı için yaşar. Her an ayrışmasaydı bir mineral olurdu. Ruh, direnmesine rağmen, sürekli ayartıldığı için yaşar. Her şey, bir şeye karşı koyduğu için yaşar. Ben, herşeyin karşı koyduğu şeyim. Ama eğer ben var olmasaydım hiçbir şey var olmazdı, çünkü karşı konulacak birşey olmazdı; tıpkı hafif havada iyi uçtuğu için, havasız yerde daha iyi uçabiliceğini sanan, müridim Kantîn güvercini gibi."

Ona(Baba'ya) göre İsrail, aklı fikri petrolün kaymağını yemekte olduğu için kendisiyle ilgilenmeye vakit bulamayan Arapların ortasında bir "gerçek erkekler" adasıydı. Alaycı, abartılı bir Arap aksanıyla, "İsrail şunu yaptı, İsrail bunu yaptı," diye sızlanırdı. "Öyleyse bir şeyler yapın, kardeşim! Harekete geçin. Madem Arapsınız, o halde Filistinlilere yardım edin!"

"Gözlerimi bavullarımıza çevirdim. Bu görüntü, içimi Baba'ya karşı acımayla doldurdu. Yaptığı, tasarladığı, uğruna dövüştüğü, kaygılandığı, düşlediği onca şeyden sonra, yaşamının özeti işte buydu: Tepeden tırnağa bir hayal kırıklığı olan bir oğul, iki tane de bavul."