Tüm ahlak tarihçilerini yöneten iyi ruhlara saygılar sunmalı! Oysa, yazık ki, kesinlikle, tarihsel ruh eksik onlarda; kesinikle, tarihin kendisinin tüm iyi ruhları, onları yarı yolda bırakıyor! Felsefeciler arasında adet olduğu üzere, onların tümünü birden düşünmek, temelde tarihe uygun değildir, bunda kuşku yok. Ahlakın soykütüğünü bulmaya kalkışlarındaki beceriksizlik, ta işin başında ortaya çıkıyor, orada ''iyi'' kavram ve yargılarının kaynağının ele alınışında. ''Kökeninde insan''- öyle buyuruyorlar- ''bencil olmayan eylemleri onayladı ve bu eylemlerde karşılaşanlar, yani, bu bu eylemlerden yararlananlar açısından onlara iyi dedi; sonraları bu onayın kaynağı unutuldu. Çünkü, bencil olmayan eylemler hep, alışkanlık sonucu iyi olarak kabul gördü, iyi olarak duyumsandı - sanki iyi oluşları bu eylemlerin kendilerinden geliyormuş gibi''.

Tam namaz kılmaya başlayacaktım ki, bir Frenk üzerime doğru koşup beni yakaladı ve yüzümü Doğu'ya çevirip, "ibadet işte böyle edilir." dedi. Üsame bin Munkiz, vakanüvis (1095-1188)

Bize dinbaz ve devrimbaz değil, dindar ve inkılapçı lazım. ** Şekilde kalan din ve şekilde kalan inkılap ruhunu şeytana satmıştır.

Geçmişi unutacak kadar hafızasız, geleceği tasavvur edemeyecek kadar hayalsiz bir millet yaşayamaz.

İnan ve düşün! İkisi birbirini bozmaz, tamamlar. Doğulu gibi inan, Batılı gibi düşün. Tap ve bil. İmansız ilim ve ilimsiz iman, tek ağızlı makas.

Rene: "Severek yoruyorduk."

Modern Meseleler şunlardır: 1)Aynaların evrimi 2)Gardıroplar Bir bedeni ve ruhu olan, giyinen varlıklar haline gelmiş durumdayız. Ruh bedenle daima uyumlu olduğundan ruhun kıyafet giymesi adet oldu. Bir bedeni olan insanlar olarak giyimli hayvanlar kategorisinde yer aldığımız gibi, aynı zamanda en temel özelliği kıyafetsiz dolaşmamak olan bir ruha sahibiz. Mesele, kıyafetlerimizin bir parçası haline gelmesi değil sadece. Kıyafetin giderek dallanıp budaklanması var bir de, ayrıca ne ilginçtir ki, bedeni doğal zarafetini veren unsurlarla ya da hareketlerle kıyafet arasında hiçbir bağ yok. Şu anki zihinsel durumumu toplumsal bir örnekle açıklamam istense, hiç sesimi çıkarmadan bir ayna, bir giysi askısı bir de tükenmez kalem gösterirdim.

Hayyam'ın sıkıntısı, ne yapacağını bilemeyen, aslında hiçbirşey yapamadığı ya da beceremediği için bu halde olan bir adamın çektiğiyle bir değildir. Öylesi, ölü doğmuş insanların ve kendini haklı olarak morfine ya da kokaine verenlerin sıkıntısıdır. Acem bilgenin sıkıntısı ise, bununla karşılaştırılamayacak kadar asil ve derindir. İyice düşünmüş ve herşeyin karanlık olduğunu görmüş: bütün dinler, bütün felsefeler üzerine kafa yormuş, nihayet Süleymanın lafına gelmiş bir adamın sıkıntısıdır onunki : "Gördüm ki herşey boşmuş, ruhun çektiği acılardan ibaretmiş..." ya da şu öteki kralın -daha ziyade imparator demeli- Septimus Severus'un, o da der ki: "Omnia fui, nihil..." "her şeydim, hiçbir şeye değmezmiş." Hayat, demiş Gabriel Tarde, yararsızlıktan geçerek imkansızı aramaktır.

Sahip olan, kaybeder. Bir şeye sahip olmaksızın hissedeceğini hisseden ise o şeyi korumuş olur, çünkü o şeyin içinden özünü çekip almasını bimiştir. [..]

"Pavel neden kendini öldürdü?" "Kendini öldürdüğünü mü düşünüyorsun?" "Annem onun kendini öldürdüğünü söylüyor..." "Hiçkimse kendini öldürmez, Matriyoşa. Hayatını tehlikeye atabilirsin ama kendini gerçekten öldüremezsin. Pavelin kendisini tehlikeye atmış olması olasılığı daha yüksek, Tanrı'nın kendisini kurtaracak kadar sevip sevmediğini öğrenmek istiyordu. Tanrı'ya bir soru sordu o - beni kurtarır mısın?- Tanrı da ona yanıt verdi. -Hayır-dedi. Tanrı "öl" dedi ona.