İmam Sadık diyor ki: "Her ay Muharrem, her gün Aşura, her yer Kerbelâ!" Arap kabileleri arasında her zaman savaş vardı. Fakat Mekke haram bölge idi. Dört ay; recep, Zilkade, Zilhicce ve Muharrem haram zaman idi. Yani bu aylarda savaş yasaktı. Birbirleriyle savaşan iki kabile, yasak aylar girince geçici olarak savaşı bırakırlardı. Fakat yine savaş durumundaydılar. Yasak aylar girmiştir. Yasak aylar geçince savaş yine devam edecektir. Bunu ilân etmek, dostların, düşmanların ve halkın henüz savaşın sona ermediğini bilmeleri için kabile komutanının çadırının tepesine kırmızı bir bayrak asmak gelenekti. Kerbelâ'ya gidenler, savaşın Yezit'in zaferiyle bittiğini ve savaş alanına bir ölüm sessizliğinin hâkim olduğunu görürler. Fakat Hüseyin'in kabrinin tepesinde de kırmızı bir bayrağın dalgalandığını fark ederler! Bırak geçsin bu haram yıllar!

Müreffeh insanın bugünkü isyanı, ruhun herzamanki "handikap"ını "mutluluk" aldatmacasıyla da dindirmenin mümkün olmadığını, pis, sahte ve gelip geçici cennetiyle burjuva değil sadece, hatta Tanrı bile, gerçek ve ebedi temiz cennetiyle insanı kendine muti körlükte tutamamış ve süt ve bal ırmağının kıyısında, Kevser'in ab-ı hayat çeşmesinin yanıbaşında Tuba gölgesi altında ve huri, gılmanın kucağında, anlama ihtiyacından kurtaramamıştır. İnsan, şuurun acısını ve mutsuzluğunu şuursuzluğun lezzet ve mutluluğuna yeğleyip isyan etmiş, bilinç meyvesini yemiş ve meyve boğazından geçince de Adn cenneti onun gözünde kuru bir çöle dönmüş, huzuru ızdırap, yakînî hayret, lezzeti elem ve kanmışlığı susuzluk olup çıkmıştır. İşte bu yüzden zalûm ve cehûldur. Bu, sadece insanın layık olduğu bir sövgüdür. Biz hepimiz Âdem'iz. Cennetse şu hayattır. Herkes o yasak ağacın meyvesinden yediği ölçüde kendisini yeryüzünün daha fazla sürgünü ve zamanın daha fazla yabancısı olarak görür.

Sartre, egzistanyalizm ve kendisinin geliştirdiği "dünyanın boşluğu" felsefesi, yeni kuşakta niçin, "belediyenin kötülük ve uyuşturucuyla mücadele kurumlarının" korku ve öfkeyle algılayacağı bir dalga meydana getirdi, diye hep sızlanır. Oysa Sartre'ın kendisi sorumlu, fedakar, mücadeleci ve olumlu insanın parlak bir örneğidir. O, Cezayir'in kurtuluşu için hayatını defalarca tehlikeye atmış, hayatını esir milletlerin özgürlüğüne adamış, "zalimin düşmanı, mazlumun dostu", hakikate bağlı, mümin ve hedefe inanan bir adamdır. Onunla ümmeti arasında kendisine de meçhul olup kendisini çok rahatsız eden bu çelişkiyi ben onun kendisinde keşfettim. Bu çelişki, Sartre'ın "felsefe"si ve "fıtrat"ı arasındaki çelişkinin yansımasıdır. Sartre egzistansiyalizme inanır, ama egzistanyalist değildir. Nitekim Marks'ın kendisi "Ben marksist değilim" diye feryat ediyordu. Nitekim Ali'yi iyi tanıyan herkes Ali'nin Şia olmadığını bilir.

Biz hiçbir hesaba sığmayız İşimiz çok, ama ney gibi içimiz boştur İyi bakar ve kendimize gelirsek O zaman anlaşılır ki biz, hem bizden eksik, hem de biziz.

Gülden değil dikenden hoşlananlara Minber yaraşmaz darağacı yaraşır.

Ey sabah rüzgârı, elinden gelirse bir gececik onun yurdundan geç! Gönlün isterse, benden onun tarafına bir selam götür. Gönlümü orada görürsen, de ki, vuslat sana haram olsun! Ben böylece senden uzakta, sen ise onunla hep diz dizesin. Eğer oraya yetişebilirsen aheste git, yavaş yürü! Tâ ki, zülüflerin kıvrımları dağılıp da birbirine karışmasın.

"Başarılı bir hayat yaşamış büyük bir insanı tanıdığımızda, onun ruhunu kendi bedenimize üfler ve onunla yaşarız, bu bize ikinci bir hayat bağışlar. " (Shandell - Yeşil Defterler)

Kur'an'da, "Tanrıya güzel amellerinizle ödünç verin." (Müzemmil, 20) buyruluyor. Tanrı'nın ne ihtiyacı olur ki, ona ödünç vereceksiniz? Yine Tanrı Musa'ya buyurdu ki: "Ey Mûsâ acıktım. Beni doyurmayacak mısın?" Kapına gelirsem beni nasıl karşılarsın?" Mûsâ, "Ey Ulu Tanrım, sen böyle şeylerden arısın," dedi. Tanrı yine tekrarladı: "Ey Mûsâ, ya kapına gelirsem?" Her ne kadar Musa Tanrı'nın bu cilveleşmesine karşı, "Nasıl olur?" diye düşünüyordu ama Tanrı da ona karşılık verdi, "Eğer gelirsem ne yaparsın?" diyordu. Nihayet dedi ki "Çok acıktım. Tartışmayı bırak, git yemek hazırla ki yarın yine gelirim." Erkenden yemekler hazırlandı, baktı ki bunların hepsi hazır ama su eksik, o sırada bir derviş geldi, "Tanrı rızası için bana ekmek ver" dedi. Mûsa, "Hoş geldin," dedi, eline iki su testisi verdi "Su getir." dedi. Derviş, "Başüstüne," dedi, suyu getirdi. Mûsa da ekmeği dervişe uzattı. Derviş saygı ve teşekkürle ayrıldı. Şimdi Musa'nın tanrı yolunda bu zorluklara düşmesi nasıl olur? Musa kimya bilgisini iyi biliyordu. Çünkü ona "Tevrat'ı altın suyu ile yaz!" diye emir verilmişti... Vakit gecikti. Musa beklediği yemekleri komşularına dağıttı. Fakat, "Bu ilahi cilvenin sırrı nedir?" diye düşünüyordu. Meğer bunun sırrı, bu topluluğa bir genişlik vermek yahut anlattığım şekilde içten kulluk etmekmiş. Neşeli bir zamanında Musa sordu: "Ulu Tanrım, Söz verdin ama gelmedin!" Tanrı buyurdu ki, "Geldim ey Musa, Geldim ama sen bize iki testi su taşıtmadan nasıl oldu da ekmek vermedin?

Biliniz ki, bir suya güvenen susamaz.

Benim asrım sırları bilen bir asır değildir. Benim Yusufum bu pazar için değildir.