1924'te medreselerin kapatılmasıyla, mesleki amaçlı din eğitimi devletin rersmi görevleri arasına katılmıştır. BU nedenle Maarif Vekaleti tarafından açılan 29 adet imam hatip okulundan sadece ikisi 1925-26 yılımda ayakta kalabilmişlerbunlarda 1930'da öğrencisizlikten kapatılmışlardır. Medrese sisteminin üst düzeyini temsil eden Fatih ve Süleymaniye medereseleri 1924'te İstanbul Darülfünunnu bünyesindeki İlahiyat fakültesiyle birleştirilmiştir. 1924-25 ders yılında 284 talebesi olan bu fakülte 1933 üniversite reformu sonucunda yüksek islam Enstitüsüne çevrilmiş ertesi yıl sadece 20 öğrencisi kaldığından kapatılmıştır. BU tarihten ilahiyat fakültesenin yeniden kurulduğu 1949 yılına kadar Türkiyede herhangi bir yasal bünyede İslam dini eğitimi verilmediği anlaşılıyor. Devlet tarafından kurulan din okulları kapatılmıştır;sivil okullarda da din eğitimi kaldırılmıştır; devlet okulları dışında din eğitimi verilmesi 1924 yılından itibaren suç haline getirilmiştir.. Ek olarak 1928'den itibaren eski yazıyla eğitim yaptrmak da yasaklanmıştır. Günümüzde İslam dinin Türkiye'deki entellektüel kadrolarında tesbit edilen bazı zaafların kaynağını, o halde, İslam dinine özgü geleneklerden çok Cumhuriyet rejiminin eğitim politikalrında aramak daha doğru olacaktır. Cahil bıraktırılmış kişileri cahillikle suçlamak, herhalde adil bir yaklaşım sayılmaz

Sevilen sevdirmezse, seven sevemez. Hatırlıyor musun? "Havva: "Hatırlıyorum ama..." Duraksadı, sonra sürdürdü: "Aslonan seven mi, sevilen mi ?" "Aslolan elbette sevilendir" dedi ses. Havva: "Senin hesapça öyle görünüyor, ama ben diyorum ki, sevende sevme yetisi bulunmadıkça, sevilen ne yapabilir, elinden ne gelir ?"

Herkes ölümün tesellisini başka yerde arıyor.Adviye hanım usul usul ağlarken, henüz yeni evliyken, bir kuş kanadına dokunurmuş gibi saçlarına dokunduğunu hatırlıyor efendisinin. Ahmet Cevdet Paşa'nı kendisini hiç incitmemek, kırmamak için ne kadar gayret sarf etmiş olduğunu, ailelerine karışmış erkeklerin hal ve tavırlarındaki hoyratlık ile, her defasında yeniden keşfettiğini hatırlıyor. "Sünnete uygun yaşamak için evvela helalini incitmeyeceksin !" deyişini hatırlıyor. Cevdet Efendiyken de, Cevdet Paşayken de hiç değişmediğini hatırlıyor.

Biz böyleyiz işte, ikinci el bir hayata evet demişiz. Varoluşçuluk, Sürrealizm, bugün için Postmodernizm hep öyle. Çıkara çıkara Türk Einstein'ini, Sivaslı Sindi'yi çıkarıyoruz. Gelişen şehrimizi "Doğu'nun Paris'i" ilan ediyoruz.Kendi varlığını, inancını, kültürünü, tarihini inkar eden, redd-i miras edenin sonu budur.Güven duygusu bir kez sarsılmaya görsün, bir daha zor yakalanır. Adam seni sollamış, arada yüzyıllık açık var. Bu açık cep telefonu ile kapanmaz. Bir orjinal adamımız, bir fikrimiz, dünyaya bir teklifimiz var mı ?

-Aptal diyormuş bunların hepsi uydurma.İnanma sakın.Hepimizin gençken başına geldi bu.Ama hiç birimiz aldırmadık buna.Çünkü sonu fena:Motor bedava.Ama yedek parça kan pahası.Kaptırdın mı kuyruğunu,ha!

Nurculuğu târihe ve îmâna bağlı kalmakla faydalı bir hareket olarak kabul ediyorum. Batı'ya karşı müdâfaanın içindeler. Fakat âtıl. İslam'da atâlet yoktur. Nurculuk bu tarafıyla İslam'a aykırıdır.

Eğer sen de herkesin verdiği kararları verirsen, sen de onlardan biri olursun. Oysa her zaman farklı bir hayat hayal etmiştin. Genç bir adam reklam ajansında getir götür işlerine bakıyordu. Bir gün yöneticisine gitti. "Baterist olacağım." dedi. Yöneticisi: "Bateri çaldığını bilmiyordum."dedi. O da, "Çalmıyorum, ama çalacağım." . Birkaç yıl sonra o genç adam, dünyaca ünlü, Erik Clapton ve Jack Burce ile birlikte aynı grupta çalıyordu. Grubun adı Cream, adamın adı Ginger Baker idi. Her şeyi doğru düzgün yapmak ve ortalarda bir yerlerde olmak sıradan bir durumdur. En dipte ya da dibe yakın olmak ise ayrıcalıktır. Bu sizin için uygun görülen sıradanlıkla ilgilenmediğinizi gösterir.

İki arkadaş ormanda yürürken birisi gümüş saplı bir balta bulmuş ve sahiplenmiş; "Bak ne buldum." Arkadaşı "Buldum deme, bulduk de" demiş. Ama o başını sallayarak "Hayır ben buldum, benim kısmetim" demiş. Az sonra bir grup insan homurdanarak yaklaşmışlar. Bir şey aradıkları belliymiş. Biri elinde balta olanı göstererek, "Haydi ona gününü gösterelim. Baltamızı çalmış." demiş. Bunun üzerine baltayı bulan "Eyvah! Yandık, başımız dertte" demiş. Arkadaşı, "Eyvah yandık deme, eyvah yandım" de. "Başımız dertte deme, başım dertte de. Çünkü benim değil, senin başın dertte" demiş. Kararınızın sorumluluğunu üstlenmelisiniz. Kararınızın sonucunda ne olursa olsun, sorumluluğun size ait olduğunu unutmayın.

Hepimiz, Osmanlı İmparatorluğu'nun son yüz yılını bir gerileme ve çöküş dönemi olarak tanımlayan bir düşünce ikliminde yetiştik. Yıllar içinde Anadolu'yu gezmek ve tanımak fırsatını buldukça, bu anlayışın yetersizliğiyle adım adım yüzleşmek zorunda kaldım. Cumhuriyet'ten önceki yüz yıl, gerçekte Türkiye'nin taşrasına, hiç yabana atılmayacak bir kalkınma ve ilerleme çağı olarak yansımıştı. Dönemin mimarisinden, günlük yaşama ait nesnelerinden, kurumlardan ve anılardan bugüne kalanlar, belirgin bir yükselme ve iyimserlik dönemine işaret etmekteydiler. Cumhuriyetin ilk yirmi-otuz yılı ise, taşraya ekonomik ve kültürel bir duraklamadan, hatta çöküş ve çözülüşten başka bir şey getirmemişti.

Sen bana bir ufuk açıyorsun Dimdik karşı dağlara bakıyorum Ben sana bir dağ çeliyorum Dimdik karşı ufka bakıyorsun Kupkuru gözlerimize sürme çekiyoruz Bir adım daha atıyoruz