Pekala... Bende atipik şizofreni var ve sürekli halisünasyonlar görüyorum. Fakat hepsi bu. Yani garson felçli olmayabilir, duvarlarda kertenkeleler cirit atmıyor olsa gerek ve limonota bardaklarında yüzen japon balıkları da muhtemelen var değiller. Yine de bunların bir önemi yok. Halisünasyonlarla gerçekleri [sanırım çoğunlukla] ayırdedebiliyorum ve ortalığı velveleye vermiyorum. Ah benim anonim okurlarım; bazen yolda ya da herhangi bir yerde bir tanıdığınıza rastladığınız fakat o esnada kendinizi hazır hissetmediğiniz için ya da başka bir nedenle o kimseyi görmezlikten geldiğiniz vaki değil mi? Peki daha sonra, o kişiyi sahiden gördüğünüzü teyit edecek bir araştırma yapıyor musunuz? Hayır, buna gerek duymuyorsunuz. Çünkü daima gözlerinize inanıyor ve nedense kendinize fazlasıyla güveniyorsunuz. Görmeyi reddettiğiniz o kimse ya bir hayalden ibaretse? Ya olmayan birine karşı bilinçli ve geçici bir körlük içerisinde iseniz? İmkansız mı? Ne derseniz deyiniz, çok zayıf ve küçük de olsa böyle bir ihtimal var. Kayıtsızlık, bir yok etme çabasıdır. Fakat bu, yok etmeye yeltendiğimiz şeyin varlığını kesin bir biçimde kanıtlamaya yetmez. İşte, ben de gerçekliğinden emin olmadığım olaylar ve durumlardan dikkatimi esirgemeye özen gösteriyorum.

İnsanların çoğu, itirafın yerine iddiayı, acziyetin yerine öfkeyi, çaresizliğin yerine avuntuyu koyarak öldürüyorlar vakitlerini. Bense işi şakaya vurmadan edemiyorum.

Bugün Arap aleminde eleştirdiğim şey,ondaki manevi bilincin eksikliği;Batı'da eleştirdiğim şeyse,manevi bilincini bir egemenlik aracına dönüştürme eğilimidir.

Mühim olan, problem çıkarmaktı; çözüm nasılsa bulunurdu.

Allah'ın razı olduğu kişiye tufan bile bir sığınaktır.

Geçirdiğim hastalığın tam anlamıyla kahırdaki lütuf olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. Bu hastalığın çöküntüsü ve acıları içimde batıla dair herşeyi yıkmasaydı ben hala gençliğimdeki o yanlış ve zelil noktada olacaktım. Evet işte kahırdaki lütuf...

Sabır ve şükür, dünyada başımıza gelenlere dayanma gücüdür. Kişisel gelişimcilerin dediği gibi, ille de içimizden bir "Dev" çıkaracaksak, bu; "Sabır, Şükür ve Rıza Devri" olmalıdır. Modern insan, insan olmanın hüznü ve utancıyla bir kez olsun ağlayacak olursa ona "depresyonda olduğu" söyleniyor ve bir an evvel mutlu olması için ilaçlar veriliyor. Kimsenin ağlayarak günahlardan arınmasına izin verilmiyor. Buna "zayıflık" diyorlar. Müslüman, çevresinde zayıflar zulüm görürken, aç yatanlar varken ve kul hakkına girdiği zaman kendisiyle barışık bir halde kafasını yastığa koyamaz, koymamalıdır işte bu yüzden ilk sözümü son söz olarak da tekrarlıyorum. Modern insan kendisiyle barışık bir hayvandır!

Laszlo öğrencilerin çoğunda bir kavrama parıltısı algıladı; ama Elijay hala düşünceli görünüyordu ''Aklınızdan neler geçiyor,Bay Cohen?'' ''Sadece...Bilimin daiama deneysel olgulara dayalı olduğunu s-sanırdım. Özellikle de ,denklemlerle ilgili olduğundan fiziğin.Ama şimdi siz;her yerde olan ve herşeyi etkileyen elektromanyetik alanın sadece bir teori olduğunu söylüyorsunuz bu bana doğru gelmiyor.'' ''Denklemin hayati bir elemanını unutuyorsunuzda ondan.'' ''Nedir o?'' ''İnanç''

Ve hepimiz biliyoruz: Dostlarımız, biz caddenin kenarında alevler içinde yanarken, karşıya geçip üstümüze işemeye üşenen kimselerdir.

Abdullah, "Hatırlıyor musun?" diye sordu. Gezgin, "Neyi?" dedi. "Bana ilk karşılaştığımızda, kirli gözlerle bakma demiştin." Gezgin gülümsedi. "O günden beri, o sözünü ne zaman hatırlasam ağlıyorum." "Evet" dedi Gezgin, "Gözyaşı bakışı temizler, insan her gün, gözlerini onunla yıkamalıdır."